گل من دنیای من بود

رفتی حالا به کی بگم     خیلی دلم تنگه برات

میخوام یه بار ببینمت       سر بذارم رو شونه هات

دوس داشتم با گلای سرخ    می اومدم به دیدنت

نه این که با رخت سیاه     چشمای سرخ ببینمت

گلو پرپر میکنم سر مزارت    تا ابد بارونیه چشمای یارت

رفتی افسوس گل من تودر دل خاک   از تو یادگاریه چشمای نمناک

پاییزه غریب و بی رحم     اون همه برگ مگه کم بود

گل من رو چرا چیدی     گل من دنیای من بود...

گلمو ازم گرفتی    تک و تنها زیر بارون

حالا که نیستی کنارم     میذارم سر به بیابون

هنوزم بارون میباره    تو میای انگار کنارم

خودتم بهتر میدونی     مثل آب میباره

پاییزه غریب و بی رحم     اون همه برگ مگه کم بود

گل من رو چرا چیدی     گل من دنیای من بود...